همه روزهای گرم، روزِ سال‌مرگ کسی هستند

بیشتر روزها از اواسط اردیبهشت تا شهریور، وقتی که تَش باد ها شروع شده و هوا داغ است حال عجیبی دارند. درِ خانه را که باز می کنی، سرت را که از مرز خنکی و داغی به هوای پنجاه درجه وارد می کنی، وقتی که تش باد به صورتت می خورد، سکوت فضا را که می بینی، و بادی که برگ نخل ها را جور غریبانه ای این طرف و آن طرف می کند، حس می کنی کسی مرده و پیرزنی در دوردست در یک جمع سیاه پوش شروه می خواند و بوی قلیان ها و صدای قل قل کشیدنشان، به همراه صدای گریه و رود رود گفتنِ پیرزن ها خانه را پر کرده و کسی همین طور که اشک می ریزد چایی پخش می کند و بچه ای در زیر چادر زنی که خود دارد گریه می کند، جیغ و فریاد می کشد.

امروز هوا طوری بود که انگار کسی مرده بود.

زیور با چادر سیاه از کوچه رد میشد.

از فاتحه برگشته بود.