دنیا خیلی عجیب است زینو
زینو، همین دیروز بود که کنکور کارشناسی زندگیمان را به گند کشیده بود و فقط اضطراب بود و افسردگی!
باورم نمی شود حالا چند روز دیگر کنکور ارشدت را می خواهی بدهی.
این نوشته هم پراکنده نویسی ای از احساساتم به تو، گذر زمان و دوستیمان است.
به نظرم موهبت خیلی بزرگی است که آدم دوستی ای به اندازه طول عمر خودش داشته باشد ان هم دوستی ای که این چنین باهم هم احساس و هم زبان باشند.
چند وقت قبل، توی همین روزهای کرونایی و دورافتادگی از بسیاری از دوستانم، نوشته بودم که: یاد باد اون زمانی که، هرکسی رو می شناختم، همه عزیزانم تو شعاع دو کیلومتریم بودن، نه این طور پخش و پلا توی یک کشور پهناور یا حتی توی دنیا! در ادامه همان نوشته شکر گذاری کردم از اینکه هنوز هم تعدادی از این عزیزانم، نزدیکمند و می توانم ببینمشان. وقتی که فاطی و الا رفتند تهران، فقط تو ماندی و ندا. آدم خوب بلد است خودش را با شرایط وفق بدهد و خودش را با شرایط بدتر هم راضی کند. هنوز هم شکر می کنم که با وجود اینکه بسیاری از عزیزانم ازم دورند، بازهم تو در همین شعاع دو کیلومتریم هستی.
در این مدتی که باید بروی شیراز و تا کنکور، همان جا بمانی من هم سعی می کنم زیاد به این قضیه که اینجا تنها مانده ام فکر نکنم و به برنامه های بعدمان فکر کنم.
زینو ما برای فاصله های کم و زیادی گریه کردیم. برای جابجایی‌خانه ما به دوتا کوچه ان طرف تر که حالا که به نقشه نگاه کردم به چهارصدمتر هم نمی رسد، برای جدا شدن رشته هامان که باعث میشد در دوتا کلاس جدا که فاصله‌اش یک دیوار بود، باشیم تا آن روزی که تو دانشگاه تبریز قبول شدی و من همین جا ماندم تا برای سال دوم کنکور بدهم و صدها کیلومتر فاصله داشتیم.
زینو، آن روز که توی راهروی مدرسه گریه می کردیم که رشته هامان از هم جدا شده و بقیه مسخره مان می کردند، کی فکرش را می کرد هفت سال بعدش من منتظر باشم تا تو ارشدت را همان رشته و دانشگاهی که من می خوانم قبول شوی و بیماری همه گیری از بین برود تا باهم بتوانیم برویم تهران؟
کار دنیا واقعا عجیب است!
دنیا خیلی عجیب است زینو.
