می خوام بمونم و ببینم آدم تا چه اندازه قوه ستم کشیدن داره

خب واقعیت این است که ما راهی جز اینکه از کنجی که به آن خزیده ایم بیرون بیاییم و به زندگی ادامه دهیم و چیزهایی برا شادی پیدا کنیم نداریم.

شکر که هربار زودتر می توانیم خودمان را از آن کنج بیرون بکشیم هرچند که نمی توانیم مانع کم شدن چیزی در خودمان شویم.

من هم از کنجم بیرون آمدم بعد از چند روز و دوباره با زینو بیرون می روم و می خندم و منتظرم این وضعیت تمام شود.

چند شب قبل که تلاش می کردم خوابم ببرد و از هشیاری کامل بیداری کمی خارج شده بودم، با خودم فکر می کردم خواب، به سفر در زمان می ماند. تا چند ثانیه دیگر چشم هام بسته می شوند و وقتی باز می شوند چندین ساعت گذشته! آدم چطور جرئت می کند بخوابد؟ از کجا مطمئن است که این چشم ها دوباره باز می شوند. این سفر در زمان به مرگ هم می ماند.

همین عجیب بودن زندگیست که من را از آن کنج بیرون می کشد. صادق چوبک در صفحه ششم کتاب سنگ صبور خیلی خوب این مسئله را گفته طظوری که انگار من نوشتمش. اگر روزی خواستی حس الانم را بدانی برو و آن را بخوان.

شاید هم برای اینکه زحمتت را کم کنم بعدتر عکس صفحه را پیوست کنم اینجا.